“Leues spel tintelt van de verbeten strijd tussen Rico’s vinnige hoofd en zijn aftakelende lijf. Vanden Broecke fascineert als een hartveroverend acteur met een lichaam waar het ene moment de melancholie en het andere moment de kolder van afdruipt. En dat alles in een scènebeeld dat aanvoelt als een sepia herinnering aan de roemvolle dagen van weleer.”  (Knack)

Clowns. De een associeert ze met grappen en grollen, de ander met nachtmerries en horror. Na deze voorstelling zal je ze ongetwijfeld linken aan intens, ontroerend theater. ‘Niets is zo mooi als de tranen van een clown’. Behalve een theatervoorstelling over die tranen misschien.

De Marcellini’s gaat over twee clowns die al iets te lang samenwerken. Ooit waren ze een bejubeld duo. De ene had wat de ander wou. De ander zei wat de ene bedoelde. De ene voerde uit waar de ander van droomde. De ander vermoedde wat de ene van plan was. Ze zouden graag solo gaan, maar ze hebben elkaar nodig om te overleven. De schmink zit vol barsten. De tenen worden even lang als de schoenen. De maskers vallen af. Wat overblijft, zijn onverwerkt verdriet en opgekropte frustratie. De Marcellini’s toont de complexiteit van langdurende vriendschap. Van een gemengd verleden. Het laat de kwetsbaarheid en tegelijk de emotionele kracht van de mens zien.

Het is bijna niet te geloven dat Bruno Vanden Broecke en Dimitri Leue voor de Marcellini’s nooit eerder hadden samengewerkt. Zonde zelfs, want met dit stuk tonen ze een sterk merk te zijn.

Deze productie van HETPALEIS ging in 2009 van start met een korte speelreeks en is nu terug te zien in verschillende zalen, waaronder het NTGent.