Een pasgeboren kalf.
De velden die ’s morgens dampen. 
Dat is nogal wat anders dan op den tram te wachten.

Cie Cecilia | KC De Werf | Antigone hernemen De Pijnders.

Zes mannen van de Gilde van Pijnders bereiden zich voor op de komende processie in het dorp. Om met de zware draagberrie waarop het beeld staat te kunnen manoeuvreren op het bochtige en steile parcours moeten ze trainen, zweten en afzien. Ze moeten vooral overeenkomen want het kraakt en het dondert onder mekaar. Via half onbewuste zinnen, bijna pathetische uitroepen, soms absurde maar dramatische anekdotes krijgen we een ontroerende inkijk in het leven van deze woeste bende.

De pijnders is een voorstelling als een rivier. Dat stroomt en klotst en zwiert en draait. Soms traag. Soms snel. Soms botsend. Soms kabbelend. Maar ernaar mogen kijken en luisteren, doet deugd. Het zalft. Troost. Verrast. Ontspant. Verwart. En het raakt. Het is theater zoals het leven is.  (Knack)

‘Arne Sierens is terug, en hoe! Met een topcast, een eigen- zinnig decor en een dijk van een tekst geeft hij inkijk in een ware testosteronburcht. De Pijnders zijn mannen uit één stuk: stoer, onbevreesd en onafhankelijk. Alleen zij zijn in staat het beeld rond te dragen, en ze doen dat met verve en nog altijd even graag. Maar achter die ruwe bolster schuilt een blanke pit, en dat is de kracht van Arne Sierens (Bernadetje). Zijn subtiele maar geniale spelregie maakt de mannen plots kwetsbaar. Giet daar nog de ijzersterke livemuziek onder leiding van de Fransman Jean-Yves Evrard overheen en je krijgt een ontroerend portret van volwassen kinderen die op zoek zijn naar een evenwicht.’ (CJP)