Met een diploma Engels op zak en een muziekverslaving die langzaamaan oncontroleerbaar begint te worden, lijkt een opvoering van Macbeth op muziek van Mauro Pawlowski gewoon te mooi om waar te zijn.
Pleidooi van een gedoemde moeder. Een ondertitel die al wat onderhuidse wrangheid en leed in zich draagt. Viviane De Muynck voert in de monoloog GAZ het verhaal van een moeder van een gedode terrorist ten tonele. “Ik mag zoeken wat ik wil, hem recupereren lukt niet meer. Hij is kapot gerecupereerd door wildvreemden.”
Johan Van Assche zegt tegen de cameraman nadat hij werd geïnterviewd door Rebekka De Wit: “Altijd euh.. serieuze gesprekken he met Rebekka..” En hoewel hij gelijk heeft, bevestigt hij met deze oneliner het kernidee van de voorstelling ‘Presentatie van een ongecensureerd moppenboek’. Als je echt op bits en punchlines zit te wachten, moet ik je teleurstellen.
De terdoodveroordeelde Socrates voert een pletwalsend pleidooi met NTGent als publiek. Het is een doodgewone donderdagavond en Bruno Vandenbroecke herwerkt de zachte taal van de eerste filosoof tot een eigen compositie. Een voorstelling en prachtmonoloog naar de hand van Stefaan Van Brabandt, die de waanzin voorlegt, aankaart en tenietdoet. Enige fascinatie ontspringt over wat te kennen valt.
Lang geleden besteeg koning Bérenger de troon. Na 400 jaar was het genoeg geweest. De koning moest sterven, en Lust naar Kunst zette dat in scene. Het Lokerse toneelgezelschap bracht gisteravond voor de laatste keer ‘De koning sterft’ ten tonele voor het Landjuweelfestival. Ze traden op in Minard.
Wat de mensheid bezielt om zich vrijwillig de stuipen op het lijf te laten jagen, kunnen we u niet vertellen. Horrorevents allerhande waaien over van de Verenigde Staten en kunnen ook bij ons met zekerheid op een gefascineerd publiek rekenen.
“Want het is ook idioot, te schrijven wanneer er niets te zeggen valt”, schreef Aldous Huxley ooit neer in zijn Brave New World. Hier dan wel geen knap staaltje eugenetica, maar wel verdoving. Absence brengt de sprakeloosheid van de pijn intiem in beeld.
Vandaag is een vreemde dag, voor mij, persoonlijk. Vandaag is the end of an era, het einde van het tijdperk, en dus onherroepelijk het begin van een nieuw. Want dit, beste luisteraars, is mijn afscheid van tumult.
Vandaag is een vreemde dag, voor mij, persoonlijk. Vandaag is the end of an era, het einde van het tijdperk, en dus onherroepelijk het begin van een nieuw. Want dit, beste luisteraars, is mijn afscheid van tumult.
Toen ik een ticket bestelde voor de nieuwste voorstelling van Ontroerend Goed deed ik dat, zoals gewoonlijk, snel. Die voorstellingen zijn onmiddellijk uitverkocht. Dat betekent dat ik niet heb gewacht tot iemand eventueel zou ingaan op mijn voorstel om mee te gaan. Ik had me proper ingedekt voor een ‘misschien’ en een daaropvolgende teleurstelling. Wanneer ik nu terugblik op het gebeuren, ben ik daar blij om.
Een confrontatie van twee lichamen. Een spel van afstoten en haast meteen daarna elkaar weer vinden. Spectacular Lightshows of Which You Don’t See The Effect is erg intiem, maar dan soms ook net niet.
Een kamer in Tallinn, Parijs of München. Ergens in Europa. Een toevallige ontmoeting, zoals die meestal gebeurt: via beweging, aanraking, kijken, niet noodzakelijk in die volgorde. Een afgemeten toenadering, want moedertaal ontbreekt. De Belg en de Est, twee Europeanen, wandelen sprakeloos door hun disorientatie.
Richard Wagner's "romantische opera" opent met het muzikaal begeleid ontstaan van een bos. Het bladerdek wordt langzaamaan omhoog gehesen op het gehalm van de typische Wagnerhoornen. Reusachtige in het rond dansende takken vervangen de oorspronkelijk door Wagner bedoelde balletdansers.
Urgent.fm zoekt een presentator (0,5d/wk) voor haar cultuurprogramma Tumult.fm
Urgent.fm zoekt een deeltijds coördinator (2,5d/wk) voor haar cultuurplatform Tumult.fm
Ook het tweede deel van het Gentse Jazz festival zit erop. Het was een recordjaar met 38.000 bezoekers, een nieuwe indeling van de festival site en een mooie mix van nieuw en oud talent. Wat wij van het eerste weekend vonden, kon je hier al lezen. Hierbij volgt onze review van het tweede Gent Jazz luik.
WOENSDAG 15 JULI
Ook het tweede deel van het Gentse Jazz festival zit erop. Het was een recordjaar met 38.000 bezoekers, een nieuwe indeling van de festival site en een mooie mix van nieuw en oud talent. Wat wij van het eerste weekend vonden, kon je hier al lezen. Hierbij volgt onze review van het tweede Gent Jazz luik.
WOENSDAG 15 JULI
De kop is er eraf, Gent Jazz Festival schoot afgelopen vrijdag uit de startblokken met een weekend vol experimentele jazz, klassieke jazz, vrije jazz, latin jazz, big band en meer van dat. Urgent.fm had de eer en het genoegen om drie dagen lang radio te maken op, over en met de artiesten die je al kon horen op Gent Jazz Festival.
De kop is er eraf, Gent Jazz Festival schoot afgelopen vrijdag uit de startblokken met een weekend vol experimentele jazz, klassieke jazz, vrije jazz, latin jazz, big band en meer van dat. Urgent.fm had de eer en het genoegen om drie dagen lang radio te maken op, over en met de artiesten die je al kon horen op Gent Jazz Festival.
NTGent viert nu al een poosje feest. Terecht, want het Gents stadstheater blaast dit jaar vijftig kaarsjes uit én sluit artistiek directeur Johan Simons na vijf jaar weer in de armen. ‘En Avant Marche’ en ‘We Shall Overcome’ zorgden al voor een heus feest, maar met de ‘Oost-Vlaamse Spiegelprojecten’ bezorgt NTGent de taart mooie marsepeinen roosjes. Of slagroom. Of een kers. Wat u verkiest.
Powerduo Tine Embrechts en Karlijn Sileghem brengen in juni de eigenzinnige pop-up zaak ‘De Hersenhap’ naar NTGent. Verwacht in deze hedendaagse boetiek - van de hand van Hugo Matthysen - geen gemakkelijk verteerbare maaltijden, maar wel een hors-d'oeuvres aan… problemen.
Muziek, dans en theater in één voorstelling. Het zou iets kunnen weghebben van een culturele indigestie. Maar Alain Platel, Frank Van Laecke en Steven Prengels schotelen met “En avant marche” een muziekvoorstelling voor om meer dan alleen duimen en vingers bij af te likken. Overgoten met een ferme scheut melancholie.
We doen het al eeuwen, van zodra er vuur bestond moeten we het gaan doen zijn én het is één van de belangrijkste redenen dat we de dag van vandaag op een rijke geschiedenis kunnen terugvallen. De wereld is er als het ware op gebouwd, religies zijn zo overgeleverd én het moet nooit echt volgens het boekje. Juist: het gaat om verhalen vertellen. Verhalen zijn groot, en vaak even klein. Gaan soms een eigen leven leiden.
I hate melancholy. Onder deze veelzeggende titel wordt op 8 mei 2015 in Museum dr. Guislain een dag georganiseerd vol theater, beeldende kunst, literatuur, muziek en lezingen rond melancholie. Het artistiek-wetenschappelijk symposium I hate melancholy kadert in het artistiek onderzoeksproject De kunst van het gemis, waarin LUCA School of Arts de handen in elkaar sloeg met onder andere Museum Dr.
Afgelopen dinsdag gingen we kijken naar de seizoensafsluiter van Compagnie Blauwtong in de Minardschouwburg. Met TOUR DE FORCE sloegen Mathias Van Mieghem en Johnny De Meyer de handen in elkaar om het verhaal van Tom te vertellen. Een verhaal over dromen en gedroomd worden, naar de sterren grijpen en zelf gegrepen worden.
Twee zingende zussen met de klinkende naam 'Singh' brengen hun muzikale passie samen in een eigen muziekproductie waarin ze samen en los van elkaar floreren binnen hun eigen stijl, namelijk als Opera- en Jazz zangeres. Zij worden professioneel ondersteund door een live band met Stijn Wauters aan de piano, Jeroen Goegebuer als violist en Stefan Willems aan de bas.
Dat Gent een vruchtbare voedingsbodem vormt voor ondergrondse creatieve uitspattingen is algemeen geweten. Dit experiment mag dan wel een onmisbaar platform blijven, af en toe borrelt een idee op waarbij onderbuik moet plaatsmaken voor openlijke schreeuw. Werken sinds kort hun weg richting strottenhoofd in het Gentse spijsverteringsstelsel: creatieve werkplaats In De Ruimte.
Dat Gent een vruchtbare voedingsbodem vormt voor ondergrondse creatieve uitspattingen is algemeen geweten. Dit experiment mag dan wel een onmisbaar platform blijven, af en toe borrelt een idee op waarbij onderbuik moet plaatsmaken voor openlijke schreeuw. Werken sinds kort hun weg richting strottenhoofd in het Gentse spijsverteringsstelsel: creatieve werkplaats In De Ruimte.
In de jaren ‘1980 werd de stedelijke elektriciteitscentrale aan Ham in Gent koud gezet. Ruim tien jaar later, op 30 september 1994, vestigen enkele enthousiastelingen zich in de voormalige administratieve ruimtes van deze oude elektriciteitsfabriek. Deze verhuis luidde de start in van wat toen nog het ‘Intercultureel ontmoetingscentrum’ van Gent heette.