Geen regen op dag 2 en dat is maar goed ook, want vandaag is Herbie Hancock dé grote publiekstrekker. Een volle weide keek reikhanzelend uit naar het optreden van deze levende muzikale legende. Christian Scott aTunde Adjuah heeft vandaag de taak om de Main Stage te openen.

Dag 1 van het Gent Jazz Festival zit er op. Tumult.fm is alvast enthousiast over deze eerste dag. De toon is gezet voor dit en volgend weekend. Kadhja Bonet, een jonge zangeres uit Los Angeles mag Gent Jazz openen op de Main Stage. Dat is geen gemakkelijke opdracht. Er is nog niet veel volk op de weide, mensen willen eerst hun drankje halen en het weer zat niet mee.

Een seizoensafsluiter van formaat, want Opera Ballet Vlaanderen verrast zo laat op het jaar met de sprookjesopera Sadko van Nikolaj Rimski-Korsakov.

Vrijdagavond organiseerde het muziektheatergezelschap Zonzo Compagnie samen met An Pierlé, Fulco Ottervanger en Nathalie Teirlinck Slumberland, een visuele magisch-realistische reis over slaap, droom en fantasie ondersteund door de rijkdom van muziek- en geluidskunst.

Nauwelijks een jaar moesten we geduldig wachten vooraleer de Canadese singer-songwriter Andy Shauf zijn nieuwste album The Party (2016) uitbracht. Na aankondiging van zijn nieuwe album waren de meeste critici nogal sceptisch, omdat het concept van een feest met de artiest niet te rijmen viel met zijn vrij sombere en ingetogen stijl.

The Only Way Is Up is de nieuwe voorstelling van Boris Van Severen en Jonas Vermeulen. Na hun succesdebuut The Great Downhill Journey of Little Tommy (2013) gingen ze opnieuw de richting van muziektheater uit. Maar zeg niet zomaar muziektheater: wie The Only Way Is Up ziet, waant zich eerder in een concert of op een festival.

Femke en Lander Gyselinck tonen met Flamer, een samensmelting van hun namen, hun gedeelde passies en genen. Een voorstelling die het midden houdt tussen dans en drum, tussen kunnen en gekunsteldheid. Want voor één keer worden de rollen omgekeerd: zij wordt drummer, hij wordt danser.

Voor wie nog nooit van The Rocky Horror Picture Show gehoord heeft: je moet het meemaken om het volledig te begrijpen. Alles wat je erover kan lezen op het internet of alles wat je vrienden je erover kunnen vertellen, zal voornamelijk extreem vreemd en als een goede grap klinken.

Hope is het derde en laatste deel van een dansreeks uit het aflopend seizoen van het Opera Ballet Vlaanderen. Hope is zelf ook een drieluik met enerzijds de twee klassieke werken van Pina Bausch (Café Müller) en Martha Graham (Chronicle) en anderzijds een nieuwe creatie van de Belgisch-Colombiaanse choreografe Annabelle Lopez Ochoa (Ecdysis). 

De nieuwe voorstelling van Ontroerend Goed werd gevormd uit verschillende geldeenheden en £¥€$ (Lies) gedoopt. De kijker neemt gedurende twee uur deel aan een ingenieus economisch spel met gokallures. Verwacht geen doorsnee voorstelling, maar eerder belevingstheater. Lees hier het relaas van een dobbelloser.

“Ergens tussen paars en groen, daar ligt de kleur die alles met elkaar verbindt, daar, ergens op oneindig, tussen de tinten lucht en water in.”: dit fragment uit een briefwisseling van Claude Monet met Paul Cézanne (omstreeks 1869) vormt het uitgangspunt voor deze voorstelling.

Old dreams new planets, de nieuwste van STUFF., krijgt zowat overal vier sterren toebedeeld. Dat we de band bijna drie jaar geleden leerden kennen in diezelfde Handelsbeurs en de talrijke fantastische live-ervaringen daarna, resulteerde in hoge verwachtingen. Zoals iedereen wel bekend, is het vaak beter om op voorhand geen al te hoge verwachtingen te koesteren of om je rugzak verwachtingen zelfs volledig thuis te laten.

Als je graag eens een mooie klassieke opera wil gaan bekijken, dan blijf je beter weg van Infinite Now. Deze productie van Chaya Czernowin is allesbehalve mooi en klassiek maar is een monsterlijk meesterwerk. Theater, opera en geluidskunst worden tot een wanstaltige emulsie verwerkt die je met een heerlijk beklijvend gevoel achterlaat. 'Dissonant' is volgens mij de samenvattende term voor deze voorstelling. 

Vijf ziekenhuisschermen staan zorgvuldig naast elkaar gerangschikt. Lampen lichten op en doen een kermende vrouw op een kraambed verschijnen. De pijnlijke schreeuwen van Silke Thorrez gaan door merg en been. We bevinden ons temidden van een medische gruwel in Wenen, de eerste helft van de 19e eeuw.

Een Shakespeare-marathon, je zou er spontaan van beginnen zuchten. “Heavy jong, succes daarmee”, hoor ik u al denken. En toch kunnen we na 3 uur Shakespeare op dinsdagavond gerust nog een uurtje langer blijven zitten, daar in Campo Victoria.

Het filmfestival op locatie, Ciné Privé, is dit jaar aan zijn tiende editie toe. Dit werd opnieuw gevierd in de circuskerk van Malem, net zoals vorig jaar. Ondanks de kille temperatuur in de kerk, blijft het een uitzonderlijke locatie. De witte kerk staat gecentreerd tussen de al even witte rijhuizen.

Donderdag 16 maart deed zich opnieuw de kans voor om samen te gaan zitten, koffie te drinken en te discussiëren, tijdens het derde literair café van Tumult.fm. Over protestliteratuur deze keer, ter ere van Blauwdruk in de Vooruit, want wat ‘Als de woorden zich verzetten’?

Donderdag 16 maart deed zich opnieuw de kans voor om samen te gaan zitten, koffie te drinken en te discussiëren, tijdens het derde literair café van Tumult.fm. Over protestliteratuur deze keer, ter ere van Blauwdruk in de Vooruit, want wat ‘Als de woorden zich verzetten?’.

Donderdag 16 maart deed zich opnieuw de kans voor om samen te gaan zitten, koffie te drinken en te discussiëren, tijdens het derde literair café van Tumult.fm. Over protestliteratuur deze keer, ter ere van Blauwdruk in de Vooruit, want wat ‘Als de woorden zich verzetten?’.

Donderdag 16 maart deed zich opnieuw de kans voor om samen te gaan zitten, koffie te drinken en te discussiëren, tijdens het derde literair café van Tumult.fm. Over protestliteratuur deze keer, ter ere van Blauwdruk in de Vooruit, want wat ‘Als de woorden zich verzetten?’.

Julian Hetzel, een Nederlandse maatschappijkritische en sociaal geëngageerde kunstenaar die kunst maakt op het snijpunt van theater en performance, sleept ons in The Automated Sniper mee in een aanvankelijk onschuldige wereld vol parodie en spel. Twee acteurs (Bas van Rijnsoever en Claudio Rietfeld) staan in een onbeduidende witte kamer, terwijl er vogels fluiten op de achtergrond.

Op 5 maart 1997 gingen de lichten van een nieuwe filmzaal in een hoekje van Gent voor de eerste maal aan. De zaal had karmozijnen zetelbekleding en was gevuld met studenten, professoren en cinefielen; allen waren ze de eerste leden van wat die avond de Universitaire Filmclub werd gedoopt.

Op 5 maart 1997 gingen de lichten van een nieuwe filmzaal in een hoekje van Gent voor de eerste maal aan. De zaal had karmozijnen zetelbekleding en was gevuld met studenten, professoren en cinefielen; allen de eerste leden van wat die avond als de Universitaire Filmclub werd gedoopt.

Af en toe waaien ze wel  eens  voorbij: albums zonder fluff, concerten zonder tijd om de sms’en van uw moeder te lezen en EP-releases van bands die geen resem covers uit hun mouw moeten schudden om een avond te vullen.  Afgelopen vrijdag zette Coyote Melon  de Charlatan op stelten met hun eerste EP Coaster.

Voor hun nieuwste productie neemt Hof van Eede (zussen Ans en Louise Van den Eede, ondertussen versterkt door Wannes Gyselinck) ons mee naar Venice Beach, Californië in 1942: parelwitte stranden, wuivende palmbomen, een ruisende zee, en vijf aangespoelde Europeanen die als vissen uit het water proberen te aarden onder de Amerikaanse zon.

Nog voor het geweld in De Krook losbarstte, kon je op donderdagavond terecht in Sphinx Cinema voor een avond vol animatie dankzij Anima on Tour. Tijdens de krokusvakantie was er in het Brusselse Flagey Anima 2017, een tiendaags filmfestival gewijd aan animatiefilm.

‘De Nieuwelingen’ is een concertreeks georganiseerd door KASK en Conservatorium waarin jonge en beloftevolle bands een kans krijgen om zich te bewijzen op het podium van Trefpunt. Donderdag 9 maart was het de beurt aan Sweetsalt, in januari nog ‘band van de maand’ bij zusterprogramma Spoetnik, en dat wou Tumult.fm uiteraard niet missen!

Toen we in januari Zauberflöte in regie van David Hermann zagen, konden we haast niet wachten om opnieuw een stuk van zijn hand te zien. Helaas blijven we bij Simon Boccanegra op onze honger zitten. Begrijp ons niet verkeerd, de zang en muziek zijn fantastisch. Maar de uitvoering zelf blijft braafjes, misschien zelfs een beetje saai.

In Raphaël brengen Raphaël Billet en Alexander Vantournhout een confronterend duet. De eerste een ledenpop zonder ijzerdraadjes, de ander tracht die eerste onbeholpen terug aan een ruggengraat te helpen. Klinkt liefelijk, maar dat wordt het nooit. Geforceerd des te meer. Maar dat is nu net de bedoeling. 

Op vrijdagavond staan traditioneel vernissages op de planning in bruisend Gent. Ditmaal voor u verteerd: een openbare Double Date, een concert van FÄR en de hamvraag “wat gebeurt er als je twee kunstkoppels samen zet en de artistieke chemie zijn ding laat doen?”.