Tumult.fm praat al eens graag over literatuur, liefst nog als die gecombineerd wordt met andere kunstvormen. Ons eerste Literair Café over boek en verfilming was alvast een groot succes en leverde naast een gezellige avond ook nog een hoop interessante bedenkingen op.
Internationaal gelauwerd en voor een Oscar genomineerd, is regisseur Barry Jenkins met Moonlight prompt gelanceerd als een niet te negeren stem in het Amerikaanse filmlandschap. Geen lofrede blijkt loos te zijn, want de film behoort tot één van de meest indrukwekkende portretten van seksuele ontluiking en onderdrukking in recente jaren.
We leven vandaag in de 21ste eeuw. De strijd tegen holebi- en transfobie lijkt gestreden. In België, en bij uitbreiding West-Europa, is dat grotendeels het geval, al is er zeker nog plaats voor verbetering. Niet in alle landen is de situatie even rooskleurig.
In tijden van Hiddleswift en Brangelina brengt Dood Paard ons Macbain: de koppelnaam van twee mannen, de één tegen zijn zin de stem van een generatie, de ander tegen zijn zin koning van Schotland. Shakespeares Schotland en Cobains Seattle liggen misschien in tijd en ruimte ver uiteen, hun personages leunen opmerkelijk dicht bij elkaar aan.
Pinx liet ons al drie dagen genieten van een prachtige selectie LGTB-films en ook zaterdag was geen uitzondering. Er stond echter een heel ander soort film op het programma: Girls Lost, een magisch-realistische coming-of-age prent die in een sprookjeswereld worstelt met actuele kwesties als genderidentiteit, seksualiteit en verlangen.
Bij het lezen van de synopsis Théo et Hugo dans le même bateau kwam het schaamrood me op de wangen en begon mijn hart sneller te slaan. Twee mannen die in een woud van mannelijk naakt voor elkaar vallen, dat kan alleen maar vonken geven. De liefhebber van de explicietere homo-erotische film in mij werd wakker. Een kus op de wangen in beeld brengen is voor doetjes.
Gedurende vijf dagen neemt de LGTB-cinema de Sphinx over. Woensdag gingen we al naar Taekwondo kijken en vandaag stond Rara op het programma, een Chileens-Argentijns drama uit 2016. De film werd voorafgegaan door de kortfilm Mukwano van Cecile McNair. De Oegandese Mary Kabufufu zoekt asiel in Denemarken omdat zij en haar partner Rose bedreigd werden.
Dag drie van Pinx werd afgesloten door Women Who Kill van Ingrid Jungermann. Het debuut van de New Yorkse lijkt op basis van de korte inhoud een dramafilm, maar draait eerder uit op een dramacomedy. Want met een scherpe komische timing bovenop een laagje sarcasme wordt het op bepaalde momenten verdomd grappig.
Sphinx Cinema staat al enkele jaren garant voor sfeervolle filmfestivals in thema met een aantrekkelijk programma. De cinema slaagt er telkens in een selectie films naar de Sint-Michielshelling te brengen die de weg naar het reguliere filmaanbod in klein Vlaanderen niet zouden vinden. Gisteren ging Pinx van start.
Die Wahrheit ist nicht immer gut,
Weil sie den Großen wehe tut
(W.A. Mozart, die Zauberflöte)
Gitaartovenaar Bert Dockx doorkruiste Gent reeds in verschillende vormen, maar afgelopen donderdag was het tijd voor zijn misschien wel meest impressionante project: Dans Dans mocht nog maar eens een Handelsbeurs vol fans komen verblijden met een nieuw album.
Op 18 december 2009 ging GIF, geschreven door Lot Vekemans en geregisseerd door Johan Simons, in première in de Minnemeers in Gent. Afgelopen zondag en exact zeven jaar later, wuift het NTG Johan Simons, net als toen, uit en wordt deze succesvolle voorstelling hernomen op scène.
Democrazy had een zondagavond vol girlpower gepland en daar moest Tumult.fm uiteraard bij zijn. Tsar B zou triomferen in de Balzaal, zoveel was zeker, maar eerst kwam WWWater ons nog een halfuurtje met haar gezelschap vereren. We houden wel van bassen die de broekspijpen doen flapperen; gelukkig, want anders was het een lange avond geweest.
In 1926 voerde de Oostenrijkse schrijver Ferdinand Bruckner zijn doorbraak Krankheit der Jugend op, een tragikomisch relaas van de verloren generatie na de Eerste Wereldoorlog. Negentig jaar later waagt Theater Zuidpool zich aan een herwerking van deze modernistische klassieker.
Het eerste dat opvalt, is dat Ain’t done much healing een persoonlijke voorstelling is. Als de toeschouwers de zaal binnenkomen, begroet maker Peter Seynaeve ons en vraagt hij om jassen en tassen op de zitjes van de zelfgemaakte tribune te leggen, net groot genoeg voor de elf toeschouwers die aanwezig zijn. De kijker is onmiddellijk meer betrokken dan bij een doorsnee voorstelling.
Sinds 2011 neemt Maatschappij Discordia historische stukken onder de loep vanuit een feministische invalshoek. Met de Weiblicher Aktes geeft de Nederlandse toneelgroep het woord aan de vrouwen uit de canon. In de zevende akte staat Lady Macbeth centraal, als drijfveer voor de daden van Macbeth uit het gelijknamige stuk van William Shakespeare.
Wat we gisterenavond in de Gentse opera hebben gezien, was onbeschrijfelijk mooi. En toch gaan we een poging doen. Dat Anne Teresa De Keersmaeker naam heeft gemaakt, weet iedereen. Wie Rain (2001) zag, snapt waarom.
Op 1 december 2016 om 18.00u is Museumnacht officieel gestart. Nog tot één uur ‘s nacht blijven de Gentse musea open om het onderste uit de kan halen, en de Gentenaar en andere geïnteresseerden een overdosis aan cultuur te bieden. Tumult.fm is van de partij en legt een heus parcours af in een poging zoveel mogelijk cultuur op te snuiven. In wat volgt, kan je ons traject en onze bevindingen op de voet volgen.
“Wij treuren niet langer dan nodig
Over dingen waaraan niets valt te doen
Ondanks de tegenslagen doen wij altijd verder
We zijn zo jong, we zijn zo jong”
De Ingehuurde Man is de titel van de tweede theatersolo van Johan Terryn. Dat die man pas na drie kwart van het verhaal opduikt, verwacht je dus niet. Terryns monoloog wordt aangekondigd als een stuk over liefde, wraak en de Franse les.
Een gevierd Vlaams theatermaker herwerkt de onvolprezen roman van een Nobelprijswinnaar. Klinkt fenomenaal, is het niet. Luk Percevals interpretatie van Sneeuw, de meer dan 400 pagina’s tellende klepper van Orhan Pamuk, kan dan wel rekenen op een sterk verhaal, een ontzagwekkende Pierre Bokma en een beeldschoon decor, het stuk is ook onevenwichtig en duf.
Op het promobeeld van de nieuwe voorstelling van Toneelhuis prijkt een oude foto van regisseur Guy Cassiers en zijn vader en tv-icoon Jef Cassiers. De turbulente relatie tussen vader en zoon is meteen ook het uitgangspunt in De moed om te doden dat een grimmig familiedrama portretteert.
“It opened the senses and made me feel as if the girl on the other side of the wall was a part of me,” “Een doolhof van kamers waar je continu de aanwezigheid van de andere persoon voelt,” “Although disconnected, it felt very intimate.” Het zijn slechts enkele van de vele reflecties die bezoekers na hun deelname aan de architecturale theaterinstallatie HALL05 neerpenden.
Het is donker. Een man betreedt de zaal, hijgend en zenuwachtig ijsberend. Als het licht aangaat staat daar Roberto Farías, bezweet en sjofel gekleed. Hij is klaar voor de immense krachttoer die hij met zijn monoloog de volgende 50 minuten zal brengen. Als Spaanse bedelaar legt hij de toeschouwer brabbelend uit dat we hem een aalmoes moeten geven. Hij zou er ten slotte meer mee kunnen dan wij.
Op 22 november konden nieuwsgierigen van 20u tot 24u kunst verkennen in deelnemende huizen van de Kotroute in Gent. Organisator AmuseeVous vzw heeft als voornaamste doel om jongeren en musea dichter bij elkaar te brengen. In 2008 werd daarom de Kotroute in het leven geroepen.
“De nieuwe Martha Graham is gearriveerd!”, jubelt de Huffington Post na het zien van de creaties van Amerikaanse topchoreograaf Trajal Harrel. Met zijn reeks Twenty looks or Paris is burning at the Judson Church maakt Harrel internationaal furore, en doet daarin ook Gent aan. In 2013 toonde hij ons al Antigone jr., en nu brengt hij daarvan de uitgebreide versie.
2016 was op zijn zachtst gezegd een topjaar voor muzikale duizendpoot Jasper Maekelberg. Als producer wordt de jonge Gentenaar getipt als de nieuwe revelatie in de Belgische muziekwereld door zijn samenwerking met toppers als Gabriel Rioz, Bazart, Mintzkov, Soldier’s Heart en Nordmann.
Abattoir Fermé komt dit najaar met twee nieuwe voorstellingen op de proppen, beide geregisseerd door Stef Lernous. Campo stunt, en laat deze voorstellingen afzonderlijk, maar ook op één en dezelfde avond zien. De grootste gemene deler van beide voorstellingen is hun locatie. Los Angeles, een aantrekkingspool voor velen, maar ook een stad in verval.
Na zijn passage op Rock Werchter en zijn forfait op Pukkelpop dit festivaljaar, was het niet verwonderlijk dat het concert van Mura Masa in Vooruit ranzig snel uitverkocht was. Wie zich tot die gelukkigen mocht rekenen, danste gisteren de benen vanonder het lijf. Alhoewel het nooit écht een dansfeest voor gevorderden werd.
Bij twijfel, buk. Dat is de vertaling van de titel van When in doubt, duck, de nieuwe multimediale theatervoorstelling van creatieve duizendpoot Tine Van Aerschot. Althans, dat dacht ik. Bij aanvang van het stuk bleek het Bij twijfel, eend te zijn. Die absurde combinatie zet meteen de toon.